اشاعه فحشا از منظر قرآن و معصومین علیه السلام

فحشاء از دیدگاه آیات و روایات

 وَ اللَّاتِی یأْتِینَ الْفاحِشَةَ مِنْ نِسائِکمْ فَاسْتَشْهِدُوا عَلَیهِنَّ أَرْبَعَةً مِنْکمْ فَإِنْ شَهِدُوا فَأَمْسِکوهُنَّ فِی الْبُیوتِ حَتَّی یتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ أَوْ یجْعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِیلًا.

وَ الَّذانِ یأْتِیانِها مِنْکمْ فَآذُوهُما فَإِنْ تابا وَ أَصْلَحا فَأَعْرِضُوا عَنْهُما إِنَّ اللَّهَ کانَ تَوَّاباً رَحِیماً.

و از زنان شما [امت اسلام] کسانی که مرتکب عمل زشت زنا [و یا مساحقه] می‌شوند چهار نفر مرد از خودتان را بر آنان برای شهادت دادن بخواهید پس اگر به ارتکاب آن گواهی دادند آن زشت‌ کاران را در خانه‌ ها [به عنوان حبس ابد] نگاه دارید تا مرگ آنان را فرا گیرد یا خدا برای نجاتشان راهی قرار دهد.

و از شما مسلمانان آن مرد و زنی که مرتکب گناه زشت [زنای محصنه یا دو مردی که آلوده به لواط] می‌ شوند آنان را با اجرای حدود خدا بیازارید و اگر توبه کنند و مفاسد خود را در سایهٔ آن توبه اصلاح نمایند از آنان دست بردارید زیرا خداوند همواره بسیار توبه‌ پذیر و مهربان است.
 

شرح و توضیح

در این دو آیه شریفه مسائل بسیار مهم و نکات قابل توجهی گنجانیده شده که تا جائی که لازم باشد به توضیح آن می‌ پردازم.

۱- مفسران شیعه و اهل سنت از این که مراد از فاحشه در آیه شریفه چه گناهی است اختلاف نظر دارند و هر یک برای نظر خود دلیلی از دو آیه یا روایت اقامه کرده‌ اند، گروهی می‌ گویند منظور از فاحشه در دو آیه زنای غیر محصنه است، گروهی می‌ گویند مقصود مطلق زناست چه محصنه چه غیر محصنه، عده‌ ای می‌ گویند آیه اول دلالت بر زنا و مساحقه دارد، و آیه دوم دلالت بر لواط و تفخیذ می‌ کند، جمعی معتقدند آیهٔ اول دلالت بر زنای محصنه و غیر محصنه و مساحقه دارد و آیهٔ دوم بر لواط و تفخیذ دلالت می‌ کند.

به نظر می‌ رسد از کلمهٔ فاحشه که بر هر کار زشتی دلالت دارد و ضمیر یأْتِیانِها در آیهٔ دوم نیز به آن بر می‌ گردد بتوان استفاده کرد که فاحشه در آیه اوّل دلالت بر زنا و مساحقه می‌ کند و در آیهٔ دوم دلالت بر زنای محصنه و لواط و تفخیذ دارد، و اگر کسی بگوید از حبس ابد در خانه و از جمله فَآذُوهُما حد زنا فهمیده می‌ شود، باید گفت از آیهٔ اول از طریق حکم حبس ابد و از جملهٔ مِنْ نِسائِکمْ به دست می‌ آید که منظور از فاحشه زناست، اما از آیهٔ دوم فقط زنا فهمیده نمی‌ شود، زیرا جملهٔ فَآذُوهُما مجمل است و این اجمال را روایات توضیح می‌ دهد که شامل حدّ با تازیانه و سنگسار و قتل است، حدّ برای زنای غیر محصنه، سنگسار برای زنای محصنه و قتل برای لواط و تعزیر برای تفخیذ.

بنابراین اگر لغت فاحشه را منصرف به هر چهار گناه زنا، مساحقه، لواط، و تفخیذ بدانیم مناسب‌ تر است و جمله فَآذُوهُما را با توجه به روایات، منصرف به همه حدود از قبیل تازیانه، سنگسار، قتل و تعزیر بدانیم بهتر است.

۲- فکر می‌ کنم آثار زیان‌ بار زنا و مساحقه و هم‌ جنسگرائی مردان بر کسی پوشیده نباشد، از نظر باطنی و معنوی هر گناهی بر اساس آیات قرآن و روایات اهل بیت آتش و عذابی است که فردای قیامت گناهکار را فرا می‌ گیرد:

فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِی وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ «۱»

از نگاه قرآن و روایات ماهیت جریمه و عذاب با جرم یکی است، و ذات گناه همان عذاب و آتش است، چیزی که هست در دنیا بخاطر عنایت و رحمت حق به بندگانش قابل لمس نیست، ولی هنگامی که گناهکار وارد جهان آخرت شود به عذاب دوزخ که همان گناهان اوست می‌ افتد، و راهی برای نجات از آن ندارد.

این نوع گناهان از نظر ظاهری و خانوادگی و اجتماعی کلنگی است که ساختمان اخلاق خانوادگی را تخریب می‌ کند و نظام خانواده را متلاشی می‌ نماید، و جامعه را جامعه‌ ای فاسد، شهوت‌ ران، بی‌ حیا، بی‌ عفت، بی‌ ادب، چشم‌ چران می‌ کند، و بویژه شیوع آن‌ ها نسل را به نابودی تهدید می‌ کند.

جوانی که به عمل بسیار زشت لواط عادت کند، و دو مردی که در چرخهٔ هم‌ جنس‌ بازی قرار گیرند از تشکیل خانواده و گرفتن همسر گریزان می‌ شوند و از این راه به همهٔ حقوق عاطفی و غریزی زن لطمهٔ جبران ناپذیر می‌ زنند و از همهٔ این‌ ها سنگین‌ تر، دچار شدن هم‌ جنس بازان به بیماری‌ های خطرناک و گاهی غیر قابل جبران چنان که در گذشته و امروز نشان داده شده امری اجتناب ناپذیر است.

زنان بی‌ شوهر و زنان شوهردار به هر علتی اگر دچار مساحقه و به عبارت دیگر هم‌ جنس بازی شوند و به آن عادت نمایند، به نظام خانواده و شوهرداری و فرزنددار شدن لطمه می‌ زنند، و از این طریق به شیوع بی حیائی و بی‌ عفتی و فساد دامن زده و چه بسا به امراض مهلک دچار گردند.

زنا که از زشت‌ ترین گناهان است، جامعه را با هر نوع خطر و فساد روبرو می‌ نماید، و به تولید حرام‌ زاده کمک می‌ نماید، و چه بسا که مردان و زنان زناکار نوزاد به وجود آمده را در گوشه‌ ای رها کرده و او را از همهٔ حقوق محروم نمایند، و نهایتاً مشکلاتی به دیگر مشکلات جامعه بیفزایند، و علاوه بر این هر یک از مرد و زن زناکار گرفتار بیمار سفلیس و سوزاک و بدتر از آن دو بیماری دچار ایدز شوند و آن را ظالمانه و بی‌ رحمانه به دیگران حتی به همسر خود انتقال دهند و از این طریق بی‌ گناهی را دچار رنج فراوان و محرومیت نموده به کام مرگ اندازند!!
 

روایات دربارهٔ فحشاء

از حضرت صادق (علیه السلام) در کتاب شریف کافی روایت شده:

«حرمة الدبر اعظم من حرمة الفرج، ان الله اهلک امة بحرمة الدبر و لم یهلک احداً بحرمة الفرج:» «۲»

حرمت لواط از حرمت زنا سنگین‌ تر است، خداوند امتی را به لواط هلاک کرد و احدی را به زنا نابود نکرد.

امام صادق (علیه السلام) از رسول خدا روایت می‌ کند که آن حضرت فرمود:

«من جامع غلاما جاء جنبا یوم القیامة لا ینقیه ماء الدنیا و غضب الله علیه و لعنه و اعد له جهنم و ساءت مصیرا ثم قالان الذکر لیرکب الذکر فیهتز العرش لذلک و ان الرجل لیؤتی فی حقبه فیحسبه الله علی جسر جهنم حتی یفرغ من حساب الخلائق ثم یؤمر به الی جهنم فیعذب بطبقاتها طبقة طبقة حتی یرد الی اسفل‌ها و لا یخرج منها:» «۳»

کسی که با نوجوانی، یا جوانی لواط کند، روز قیامت جنب وارد می‌ شود، چرا که آب دنیا او را پاک نمی‌ کند، خداوند بر او غضب می‌ کند و وی را لعنت می‌ نماید، و دوزخ را برای او آماده می‌ سازد، و دوزخ بد جایگاهی است، سپس فرمود: چون مردی با مردی لواط کند عرش به علت این کار به لرزه می‌ آید، و مردی که حاضر شود با او لواط کنند، خدا او را روی پل دوزخ حبس می‌ کند تا از حساب خلایق فارغ شود، آنگاه فرمان می‌ رسد او را به دوزخ در اندازند، پس در طبقه طبقه جهنم عذاب شود تا به پائین‌ ترین مکان دوزخ واردش کنند و از آنجا نجات پیدا نکند.

میمون البان می‌ گوید نزد حضرت صادق (علیه السلام) بودم آیاتی از سورهٔ هود دربارهٔ قوم لوط قرائت شد تا به این جمله رسید «وَ أَمْطَرْنا عَلَیها حِجارَةً مِنْ سِجِّیلٍ مَنْضُودٍ مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّک وَ ما هِی مِنَ الظَّالِمِینَ بِبَعِیدٍ» حضرت فرمود: کسی که در حال پافشاری بر لواط بمیرد، نمی‌ میرد مگر این که خداوند او را به سنگی از همان سنگ‌ ها هدف قرار می‌ دهد که مرگش با آن خواهد بود، و احدی مرگ او را به این صورت نمی‌ بیند.

از حضرت صادق دربارهٔ حدّ مساحقه یعنی اکتفا زن به زن سؤال شد، حضرت فرمود: حدّش حدّ زناست، سپس فرمود:

«انه اذا کان یوم القیامة یؤتی بهن قد البسن مقطعات من نار و قنعنّ بمقانع من نار و سرولن من النار و ادخل فی اجوا فهن الی رؤوسهن اعمدة من نار و قذف بهن فی النار، ایتها المرءة ان اول من عمل هذا العمل قوم لوط فاستغنی الرجال بالرجال فبقی النساء بغیر رجال ففعلن کما فعل رجالهن:» «۴»

چون روز قیامت شود، زنان مساحقه کننده را می‌ آورند در حالی که لباس‌ هائی کوتاه از آتش بر آنان می‌ پوشانند، و مقنعه‌ هائی از آتش بر سرشان می‌ کنند، و شلوارهائی از آتش بر آنان قرار می‌ دهند، و ستون‌ هائی از آتش در شکم تا سرشان فرو می‌ نمایند و آنان را به آتش در می‌ اندازند، ای زن سؤال کننده بر تو معلوم باد اول کسانی که به عمل مساحقه روی آوردند قوم لوط بودند، چرا که در آن قوم مردان به مردان اکتفا کردند، و زنان از شوهران محروم شدند، آنان هم چون مردانشان که روی به لواط آوردند به مساحقه روی کردند!!

از حضرت صادق (علیه السلام) روایت شده که آن حضرت فرمود:

«ان اشد الناس عذاباً یوم القیامة رجل اقر نطفته فی رحم یحرم علیه.» «۵»

سخت‌ ترین عذاب در قیامت عذاب مردی است که با زن نامحرم زنا کرده است.

حضرت صادق (علیه السلام) از پدر بزرگوارش امام باقر (علیه السلام) روایت می‌ کند که آن حضرت فرمود:

«للزانی ست خصال ثلاث فی الدنیا و ثلاث فی الآخرة اما آلتی فی الدنیا فیذهب بنور الوجه و یورث الفقر و یعجل الفناء و اما آلتی فی الآخرة فسخط الرب و سوء الحساب و الخلود فی النار.» «۶»

شش پی آمد برای زناکار مسلّم است سه پی‌ آمد در دنیا و سه پی‌ آمد در آخرت، اما سه پی‌ آمد دنیا عبارت است از بر باد رفتن آبرو، و تهی دست شدن، و شتاب شدن در مرگ وی، و اما سه پی‌ آمد آخرت خشم پروردگار، سختی در حسابرسی، جاوید شدن در آتش دوزخ.

زندیقی از حضرت صادق (علیه السلام) پرسید علت حرمت زنا چیست؟ فرمود:

«لما فیه من الفساد، و ذهاب المواریث و انقطاع الانساب لا تعلم المرءة فی الزنا من احبلها و لا المولود یعلم من ابوه، و لا ارحام موصولة و لا قرابة معروفة:» «۷»

زنا علت و مایهٔ فساد و از میان رفتن ارث و میراث و قطع نسل است، زن زناکار در زنا نمی‌ داند چه کسی او را حامله کرده، و فرزند نمی‌ داند پدرش کیست، در زنا رحمی وجود ندارد تا صلهٔ ارحام بجا آورده شود، در زنا خویشاوندی معلوم و روشن نیست.

از حضرت رضا (علیه السلام) روایت شده:

«حرم الزنا لما فیه من الفساد من قتل الانفس و ذهاب الانساب و ترک التربیة للاطفال و فساد المواریث و ما اشبه ذلک من وجوه الفساد:» «۸»

زنا به علت این مفاسد حرام شده است: قتل نفس، نابودی اصل و نسب، ترک تربیت اطفال، تباه شدن ارث و میراث و مانند این مفاسد!

از حضرت باقر (علیه السلام) روایت شده که آن حضرت فرمود در کتاب رسول خدا یافتم:

«اذا ظهر الزنا من بعدی کثر موت الفجأة:» «۹»

چون پس از من زنا آشکار شود، مرگ ناگهانی زیاد گردد.

از رسول خدا روایت شده:

«من فجر بأمرءة و لها بعل انفجر من فرجهما من صدید واد مسیرة خمسمأة عام یتأذی اهل النار من نتن ریحهما و کانا من اشد الناس عذاباً:» «۱۰»

هر کس با زن شوهرداری زنا کند، رودی از چرکابه به طول پانصد سال راه از شرمگاه هر دو جاری گردد، به طوری که دوزخیان از بوی بد آن دو آزار بکشند و عذاب آنان از همه دوزخیان سخت‌ تر باشد.

۴- برای اثبات فحشا نزد قاضی باید چهار مرد مسلمان به دلخواه خودشان زمان ارتکاب فحشاء و ساعت آن و چگونگی عمل را که با چشم خود مشاهده کرده‌ اند شهادت دهند تا حدّ ثابت گردد و در این زمینه قاضی حق ندارد به علم خود عمل کند.

اینجا باید پرسید کدام مرد و زن مسلمان حاضرند زنا را در برابر چشم چهار مرد مسلمان انجام دهند، یا کدام دو زن حاضرند عمل زشت مساحقه را در برابر تماشای چهار مرد مرتکب شوند، یا کدام دو مرد حاضرند عمل بسیار زشت لواط را در برابر مردم عملی سازند؟ تا شاهدانی به وجود آیند و نزد قاضی به این اعمال شهادت دهند، راستی اسلام برای آبروی مردم چقدر ارزش قائل است که اثبات فحشا را تعلیق به امر نشدنی کرده است، معمولًا گناهکاران مسلمان تا جائی که بتوانند گناه خود را پنهان انجام می‌ دهند و از بیان آن خودداری می‌ کنند، مگر این که خود گناهکاران با شرایطی خاص نزد قاضی بر ضد خود شهادت دهند که آن هم الزامی بر شهادت ضد خود ندارند، بهتر است مردم دنبال گناهی نروند و اگر خدای ناخواسته دچار معصیت شوند به توبه جدّی و حقیقی روی آورند که اگر توبه کنند و به گناه بازنگردند یقیناً خداوند مهربان توبه آنان را می‌ پذیرد و عفو و مغفرتش را شامل حال آنان می‌ نماید، و اگر اصرار بر گناه ورزند و معصیت و زشتی را تا زمانی که مرگ را ببینند و آثار آن را لمس نمایند، و حقایق عالم بعد برای آنان آشکار گردد بدانند که توبه در آن لحظه مقبول نخواهد بود، و با مرگ در آن حال به عذاب ابد دچار خواهند شد.

در آیهٔ مربوط به توبه حضرت آدم یعنی آیهٔ ۳۷ سورهٔ بقره به طور مشروح دربارهٔ توبه و شئون آن بحث شد.

۵- نگاه داشتن زنی که مرتکب زنا شده تا وقت مرگ حکمی موقت بوده، پس از این حکم آیه بیانکننده حدّ زنا که صد تازیانه است نازل شد و حکم حبس از میان رفت، البته حبس برای این بوده که زن را به زشتی عملش توجه دهند و او را بیدار نمایند، و به صلاح و تربیت آراسته کنند و به پاکی اخلاق و عمل بازگردانند.

۶- اگر چهار مرد مسلمان فحشای مرد و زنی را دیدند، یا شاهد مساحقه و لواط بودند، شهادت دادن بر آنان واجب شرعی نیست، آنان می‌ توانند از شهادت استنکاف ورزند و آبروی گناهکار را حفظ کنند و او را از حدّ بیان شده برای گناه نجات دهند، این که شهادت چهار مرد واجب و الزامی نیست از جمله فان شهدوا استفاده می‌ شود.

۷- چنانچه اینگونه گناهکاران به زشت‌ ترین گناه یعنی زنا، مساحقه، لواط دچار شده‌ اند و گناهشان از روی جهل و ندانستن حکم بوده، یا در هیجان مقدمات کار خدا و زشتی گناه و عذاب را از یاد برده و بی‌ توجه شده‌ اند و پس از فرو نشستن هیجان و برطرف شدن پردهٔ جهل توبه کردند و آن چنان به اصلاح خویش پرداختند که راه ارتکاب دوباره را به روی خود بستند احدی نباید متعرض آنان شود زیرا توبه آنان مقبول و مورد رحمت خداوند می‌ باشند، مگر این که توبه نکنند و گناه را تا پایان عمر ادامه دهند که در این حال توبه‌ ای برای آنان نیست و مستحق عذاب الیم هستند در این زمینه به دو آیهٔ بعد به دقت بنگرید.
 

 پی نوشت

(۱)- بقره ۲۴۴.
(۲)- کتب اربعه ج ۵ ص ۱۴۳۳.
(۳)- کتب اربعه ج ۵ ص ۱۴۳۳.
(۴)- کتب اربعه ج ۵ ص ۱۴۳۷.
(۵)- کتب اربعه ج ۵ ص ۱۴۳۲.
(۶)- کتب اربعه ج ۵ ص ۱۴۳۲.
(۷)- بحار ج ۱۰۳ ص ۳۶۸.
(۸)- بحار ج ۷۹ ص ۲۴.
(۹)- کافی ج ۲ ص ۳۷۴.
(۱۰)- بحار ۷۶ ص ۳۶۶.


منبع: سایت عصر شیعه